2 oktober 2007

KORDAAT VERZET tegen de "FORZA FLANDRIA" (5)

5. Het onmogelijke compromis

Philippe Moureaux heeft dus overschot van gelijk, zijn analyse is correct: er bestaat een nieuwe Vlaamse werkelijkheid. Die is er niet gekomen omdat er een Vlaamse minderheid met separatistische fantasmen rondloopt (dat is al lang zo), maar wel omdat in de eerste plaats CD&V (maar ook, zij het in mindere mate Sp.a en open-VLD), deze irrelevante minderheid politiek belangrijk en zelfs "incontournable" heeft gemaakt.

Door het bestaan van de Vlaamse kartels en de algemene infectie door ex-Volksunie-mandatarissen, verkrijgen anti-Belgische agenda’s reële politieke macht. En dat is nieuw.

Deze dagen werkt Yves Leterme aan een heropstart van de formatie om de crisis in de regeringsonderhandelingen op te lossen, of beter, om zijn flamingante agenda door te drukken. De toekomst zal uitwijzen hoe de oplossing er zal uitzien, maar principieel is een compromis tussen confederaal-separatisme en federaal-unionisme onmogelijk.

Er zijn verschillende redenen waarom een compromis tussen confederalisme en federalisme "ontologisch" uitgesloten is.

Allereerst kan men met het immorele geen compromis maken zonder medeplichtig te worden aan de er aan verbonden immoraliteit. Vlaams-nationalisme is als fundamentalisme intrinsiek immoreel, en dus bestaat er geen "gulden-middenweg". Die zoeken zou betekenen dat men kiest voor de irrationaliteit van de drogredenen, in dit geval "middelground".

Ten tweede is het onmogelijk om een constructie definitief te ontbinden en tegelijk permanent voort te zetten. Ofwel breekt men af, ofwel bestendigt men, één van beiden. Ook daarin bestaat geen middenweg, juist omdat federalisme al een compromis is tussen Vlaams- en Belgisch nationalisme.

Tussen confederaal-separatisme en federaal-unionisme is geen compromis mogelijk, maar alleen strijd. Die strijd kan twee vormen aannemen: als (bloedig) dualistisch conflict, of als permanent (vredelievend) dynamisch evenwicht.

Om te komen tot federalisme als flexibel en dynamisch (machts)evenwicht, is het nodig de rol van de Gemeenschappen en Gewesten te herdenken.

Willen regionaliseringen het statuut van "beleidsinstrument" verdienen, behoeven zij omkeerbaar te zijn. Van sommige regionaliseringen kan blijken dat ze een vergissing waren of dat ze hun nut verloren hebben. Die kan men beter herfederaliseren, en dat moet dan ook mogelijk gemaakt worden. Er kan dus best gewerkt worden aan evenwichten tussen regionalisering en herfederalisering in functie van maatschappelijke analyses waarover een Belgische consensus bestaat.

Evenwichtig federaal-unionisme kan duurzaam verankerd worden door het minimaliseren van de gewestelijke bevoegdheden, meer (geregionaliseerde) taken aan de provincies toe te vertrouwen, nationale kieskringen in te voeren, de gewestelijke en federale verkiezingen te laten samenvallen, uitgebreide federale kerntaken vast te leggen (rekening houdend met welke uitgehold zouden kunnen worden door Europa) en door een grondwettelijke "maximale regionaliseringsdrempel" in te voeren.

Ook is het noodzakelijk te werken aan een heroriëntering van de "Vlaamse ambities" . Zo is het nodig een hiërarchie van bestuursniveaus in te voeren van federaal als sterkste en hoogste niveau, gevolgd door de gewesten en gemeenschappen, de provincies en uiteindelijk de steden en gemeenten. Deze bestuursniveaus dienen zich toe te leggen op het oplossen van concrete problemen binnen de bevoegdheden die hen zijn toevertrouwd door de federale overheid. Dat houdt in dat het noodzakelijk is de communautaire Vlaams-politieke ambities te ontmantelen, en dat de Vlaamse Regering zich toelegt op bestuur ipv op anti-Belgisch activisme. Niet het arrogante: "Wat we zelf boen doen we beter" , noch het dwangmatige : "Wat we zelf doen, moeten we beter doen" , maar een bescheiden: "Laat ons goed doen, wat ons is toevertrouwd door de burgers".

Dat de Vlaamse Regering moge afzien van arrogantie en dwang, en zich bescheiden wijden aan het welzijn van de bevolking.

Nederlandstaligen kunnen "een punt" maken omdat een belangrijke rol in dit heroriënteringsproces van de Vlaamse politiek is weggelegd voor de Nederlandstalige burgers van België. Nederlandstalige Belgen kunnen met kordaat verzet tegen de arrogantie van de Vlaamse Regering, van de fundamentalistische "Forza Flandria" , duidelijk maken dat er geen homogeen "Vlaams Volk" bestaat. Zij kunnen duidelijk maken dat zij hun toekomst zien in een modern, duurzaam, evenwichtig en federaal België.

De leidraad hierin zie ik in "humanisme". Humanisme bestaat in "alle kleuren" en kan zijn rol als bindmiddel doeltreffend vervullen. Er bestaan humanistische katholieken, protestanten en islamieten, humanistische liberalen, humanistische socialisten, humanistische groenen, binnen elke ideologie zijn er die menselijk welzijn, "de mens", belangrijker vinden dat hun ideologische profilering. Zij kunnen elkaar vinden en de eenheid van België vormen.

Kordaat maar geweldloos verzet dat zich vertaalt in creatieve en duidelijke acties, tégen de Vlaamse politieke kaste, tégen de "Forza Flandria", voor een "Duurzaam België" : daarin is een bijzondere plaats voor de Nederlandstalige burgers van België.

Laat van u horen!

KORDAAT VERZET tegen de "FORZA FLANDRIA" (4)

4. Anti-Belgisch vandalisme als kernactiviteit

Een kernactiviteit van flamingant activisme is anti-Belgisch vandalisme. Auto’s bekladden met verf, Belgicisten met eieren bekogelen, officiële Belgische plechtigheden verstoren, het verbranden van Belgische vlaggen door N-VA-jongeren, het volspammen van websites, blogs en fora: N-VA, KVHV, Voorpost, de erfgenamen van TAK, ... blinken uit in deze "vaardigheid". Ook de zogezegd "ludieke" acties van N-VA (namaakgeld aan de taalgrens, foto’s aan flitspalen, rode strikken rond standbeelden,...) horen eigenlijk thuis onder deze noemer van "vandalisme", alsook uitlatingen van Bart De Wever als "Zelfs een varken schijt niet waar het eet".

Allemaal brengen ze aan burgers die overwegen hun voorkeur voor België te uiten, dezelfde intimiderende boodschap: “Bezint eer ge begint”.

Dat mocht ook Kim Gevaert ondervinden nadat ze de pro-Belgische petitie "Red de solidariteit" ondertekende. De flamingante agressie en intimidaties ("Hou je maar met sport bezig ipv met politiek") waren even schrikken voor Kim Gevaert. Zij herbevestigde haar keuze, maar wou niet (langer) het boegbeeld van de petitie zijn. Ook nu spraken op HLN de lezerscommentaren boekdelen over het "open en verdraagzaam" Vlaanderen:

"Gevaert leeft van Vlaams belastingsgeld. En wie leeft van de belastingbetaler dient in wat voor een functie dan ook altijd politiek neutraal te zijn."

De intekenlijsten van de petitie "Red de solidariteit" zelf, werden eveneens het mikpunt van Vlaams-nationalistisch vandalisme. De flamingante spammers luisterden naar namen als: "belgie barst Vlaamse republiek nu", "Abou JahJah Terrorist", "Himmler Heinrich Uitroeier", "Albert II Leegloper", "Di Rupo Elio Sjoemelaar", "Lambert Geert Frietkot", "Olivier Maingain Vlamingenhater", "Joëlle Milquet Non", "Witse W Flik", en nog van dat fraais in een poging om de petitie te discrediteren.

Voor Vlaams-nationalisten is er immers niets zo erg als Nederlandstalmigen die duidelijk en bewust tegen separatisme, tegen de "splitsingshype" kiezen. Die zijn natuurlijk “nestbevuilers” of “volksverraders”.

Terug naar overzicht van "Kordaat verzet tegen de Forza Flandria"

KORDAAT VERZET tegen de "FORZA FLANDRIA" (3)

3. Het Vlaams Parlement als Eén-Partijstelsel

In 2009 gaan we naar de stembus omwille regionale verkiezingen. Maar het is onduidelijk waarvoor dit dient, want de verschillen tussen de partijen van "Vlaamse politieke kaste" zijn minimaal. Voor Vlaanderen kan men beter spreken over een Eén-partijsysteem, enigszins gediversifieerd onder verschillende hoofdingen. Variaties op hetzelfde flamingante thema, die hun best doen om een schijn van onenigheid en verscheidenheid hoog te houden.

Als politieke kaste beschikt "CD&V/N-VA-Sp.a/Spirit-open-VLD-Groen!" over ongeveer 260000 lidkaarten, tegenover 6000000burgers. Dat komt neer op een goede 4% van de bevolking, waaruit Belgicisten zorgvuldig werden uitgezuiverd of op een zijspoor gezet. Zo werd in de Vlaamse administratie Rudy Aernoudt ontslagen wegens kritiek op de Vlaamse Regering en binnen de partijbesturen worden de (meer) Belgisch gezinde "oude krokodillen" naar de zijlijn verwezen.

Het resultaat is een enorme democratische discrepantie tussen de flamingante consensus binnen de Vlaamse politieke kaste enerzijds en de verscheiden mening over communautaire onderwerpen binnen de bevolking anderzijds. Anders gezegd: het Vlaanderen-Vlaams verhaal wordt door de Vlaamse politieke kaste aan de Nederlandstalige bevolking opgdrongen.

De partijtoppen van de Vlaamse politiek zijn vergeven van ex-Volksunie-politici, die de flamingante partijlijnen garanderen. In het Vlaams Parlement wordt een show van schijnonenigheid opgevoerd tussen brave en stoute Vlamingen, een show die moet doen vergeten dat Belgen in de eerste plaats Belg zijn.

CD&V en N-VA beogen tegelijk als afzonderlijkje partij en als "Vlaams kartel" het meest nadrukkelijk de vernietiging (door splitsing) van de Belgische natie en belichamen de anti-Belgische politieke formatie bij uitstek. Het is immers CD&V die duidelijk om meer dan alleen electoraal opportunisme, de 5 op 150 zetels van N-VA "belangrijk" maakt.

De N-VA van Bart De Wever schiet de compromistekst van verkenner Herman Van Rompuy aan flarden, en weet zich daarbij gesteund door Yves Leterme.

Voor het overige wentelt CD&V zich in hypocrisie:

"Jo Vandeurzen benadrukt echter dat zijn partij niet staat voor separatisme. (maar) Wij staan voor een verantwoordelijk en dienstbaar federalisme"

Open-VLD en Sp.a zetten in op de verdamping van België, waarbij de kampioenen van de maakbare samenleving stellen dat het verdwijnen van België een "natuurlijke evolutie" zou zijn, en dus geen gevolg van politieke beslissingen (!): van politieke onverantwoordelijkheid en hypocrisie gesproken.

Vlaams Parlement vervult daarbij als goede team-speler treffend zijn rol van pitbull in het Vlaams Parlement. Door steeds te zeuren dat de beslissingen "niet Vlaams genoeg" zijn, verschaffen zij de andere partijen een allure van redelijkheid. Die "democratische" partijen maken gretig en dankbaar gebruik van deze drogreden ("middelground") die hen wordt aangereikt door hun partner-tegen-België, het Vlaams Belang.

Het Vlaams Belang lijkt zo wel als een plaat die blijft hangen, gaat hier uit van een ongeschreven norm van de "goede Vlaming" (dwz die politieke autonmie wil), en vervalt steeds in verwijten als "plat op de buik" of "samen heulen met De Franstaligen” wanneer “De Vlaming” in één front de onderhandelaars “zou moeten steunen” . Zo leest men in de lezerscommentaren op HLN:

"Vlamingen tegen Walen - keihard in de negotiatie - politiek. Wat gebeurt er? Enkele BV's krijgen het in hun bol om af te komen met "red de solidariteit". Een duidelijke actie tegen de Vlaamse onderhandelaars in. Nogmaals - er ligt een negotiatie op tafel voor een regering van België. De Walen trekken aan hun koord, en wat doen de Vlaamse BV's ? 400 verraders naar voren schuiven om te gaan spreken over een scheiding die er nog niet is. Een schande dat ze zichzelf Vlaming noemen."

Het resultaat is dat alle Vlaamse partijen zich staan uit te sloven om "om ter Vlaamst" over te komen, en is versteend bij de gedachte aan een electoraal imago als "slechte Vlaming", daartoe opgejut door het Vlaams belang als opperbeste teamspeler van de Vlaamse “democratishe” partijen in een gezamenlijke anti-Belgische agenda. Zoals in deze mededeling van Belga:

"Open-Vld stelt zich pragmatischer op, net als een deel van de CD&V-top, maar wijkt niet van de zijde van het Vlaams kartel zolang er geen zicht is op een akkoord. De liberalen zijn er als de dood voor als de slechte Vlamingen afgeschilderd te worden."

De Vlaamse politieke klasse is geen klasse, maar een kaste, een "Eén-partijstelsel" waarbij democratische verscheidenheid verworden is tot particratische schijnonenigheid.

Terug naar overzicht van "Kordaat verzet tegen de Forza Flandria"

KORDAAT VERZET tegen de "FORZA FLANDRIA" (2)

2. De Vlaamse Regering als Vlaams-fundamentalistisch regime

Het beleid van de Vlaamse Regering kan het best samengevat worden als een fundamentalistisch regime, als een "Iran aan de Noordzee", een "Forza Flandria".

Er is het taal -en cultuurfundamentalisme. De burgers merken dit aan de taalwetgeving en het taaltoezicht op scholen, folders en borden. Aan sociale woningen die niet verhuurd worden aan "anderstaligen". Aan kleuters die vervroegd naar school moeten om beter Nederlands te leren. Aan sportclubs die Nederlands moeten hanteren in hun beheerraad. Aan ouders die beboet zouden worden als ze onvoldoende Nederlands met hun kinderen spreken. Aan Kerken en moskeeën die zouden moeten preken in het Nederlands. Aan pogingen tot vernederlandsing van het straatbeeld en een Vlaams "marktreglement". Sommige van die taalfundamentalistische maatregelen zijn nog niet in voege, omdat de burgers gelukkig beschermd worden tegen de Vlaams aanspraken door de Belgisch wetgeving, die toch nog enigszins taalvrijheid garandeert.

Er is vervolgens het streven naar een homogene verspreide "Vlaamse identiteit" voor alle inwoners van het Vlaamse Gewest. Dit wordt verwerkt in inburgeringsdwang, in een bijzonder VRT-manager voor "Vlaamse identiteit", in de beeldvorming op VRT die de "Twee-Volkeren-Doctrine" promoot , in de lofzang op "de hardwerkende Vlaming", in het verkondigen van Vlaanderen een ondeelbare "cultuurgemeenschap" zou zijn, in het verspreiden van de xenofobie die vervat zit in "De Vlaamse Leeuw" en in de middeleeuwse reactionaire romantiek van 11 juli, de Guldensporenslag.

Van alle inwoners van het Vlaams gewest eist de Vlaamse Regering dat ze "Vlaams" leven, wat dat ook moge betekenen, zij beschouwt voor alle burgers het omarmen van een "Vlaamse identiteit" als een "plicht tegenover de gemeenschap" .

Het is dan ook duidelijk dat dit streven naar "Vlaamse identiteit" een aanslag betekent op de redelijke zelfbeschikking van de burgers. Daarin ligt de intrinsieke immoraliteit van Vlaams-nationalisme, en van de Vlaamse Regering, dat ze cultuurhomogeniteit nastreeft. Dit bleek het afgelopen weekend nogmaals in een stellingname van sommige BHV-burgemeesters::

"De burgemeesters wijzen hierbij op de grondwettelijke indeling van de federale staat in territoriaal afgebakende gewesten, gemeenschappen en taalgebieden en eisen "een onvoorwaardelijk respect voor de integriteit en homogeniteit van het Vlaamse grondgebied"."

"Volk word Staat", "convergentie van cultuurgemenschap en politieke natie", "het afstemmen van de kieskringen op de taalgebieden", het komt allemaal op hetzelfde neer: Vlaams- fundamentalisme.

Terug naar overzicht "Kordaat verzet tegen de Forza Flandria"

KORDAAT VERZET tegen de "FORZA FLANDRIA" (1)

1. De Vlaamse Regering als anti-Belgische drukkingsgroep

Het meest wezenlijke kenmerk van de Vlaamse Regering is niet "goed bestuur" maar haar ambitie om België te vernietigen door splitsing. Zij noemt dat "meer Vlaamse autonomie" of "Vlaamse ontvoogding", maar het komt neer op het ontmantelen van Belgische bevoegdheden in functie van het uitbreiden van de Vlaamse.

Meer regionale bevoegdheden effenen het pad voor een eigen Vlaamse Grondwet, en beide samen voor een zelfstandig Vlaanderen, als (deel)staat. Een engagement voor "goede contacten" met Wallonië is ook een expressie van die anti-Belgische agenda, want dat engagement wordt beschouwd als "internationaal", als goede verstandhouding met "de buren". Het Vlaams Belang juicht deze rechtstreekse contacten (dwz zonder tussenkomst van de federale overheid) tussen de Vlaamse en de Waalse Regering toe, omdat ze daar een eerste en significante stap in ziet naar de verwezenlijking van "België Brast !".

De rethoriek over "meer Vlaamse bevoegdheden" wordt door de voorstanders alleen als slogan gebruikt, maar niet logisch onderbouwd. Zo zijn er geen garanties over de bestemming van het geld dat zou vrijkomen door het verminderen van de transfers, is niet bewezen dat regionalisering het meest opportune beleidsinstrument is, wordt er aan voorbijgegaan dat regionalisering als beleidsinstrument ongeschikt is wegens haar onomkeerbaarheid, en wordt er een amalgaam gemaakt tussen de wat men zou verkrijgen door regionaliseringen en de onopgeloste problemen die nu reeds tot de bevoegdheid en de verantwoordelijkehid van de Vlaamse Regering behoren.

Propagandistische slogans en flamingante stemmingmakerij maskeren zo de ware agenda van de Vlaamse Regering, dwz de vernietiging van België, omschreven als "Ontvoogding van het Vlaamse Volk". Eenmaal meer bevoegdheden verworven, worden deze aangewend tot verdere vervreemding binnen de Belgische bevolking. Hoe zeer confederalisme en separatisme wel degelijk hetzelfde betekenen, blijkt uit dit citaat van CD&V/KUL-academicus Bart Maddens (De Morgen, 2/10/2007) :

"Het laten samenvallen van de verkiezingen zou dan ook gezien kunnen worden als een stap naar confederalisme. (...). Maar dan moet je ook consequent zijn. Echt confederalisme staat gelijk met de copernicaanse revolutie waar minister-president Kris Peeters onlangs voor pleitte. De Belgische bevoegdheden moeten dan worden beperkt tot het uiterst beperkte lijstje dat Peeters naar voren schoof. In dit confederale scenario zou het ook logisch zijn om enkel nog de deelstaatparlementen te verkiezen (maar dan wel liefst om de vier jaar). De verenigde deelstaatparlementen zouden dan het confederale parlement vormen, dat echter maar weinig om handen zou hebben. De confederale regering zou dan voornamelijk fungeren als een permanent overlegorgaan tussen de verschillende deelstaatregeringen. Hoe dan ook is het koppelen van de beide verkiezingen vanuit Vlaamsgezind perspectief maar aanvaardbaar wanneer het politieke zwaartepunt effectief verschuift van het nationale naar het deelstaatniveau. Dat was trouwens ook het standpunt van CD&V-voorzitter Jo Vandeurzen tijdens de aanloop naar de verkiezingen. De implicatie is dan wel dat de koppeling pas een feit mag worden nadat de Belgische bevoegdheden tot een strikt minimum zijn herleid. Het zou wel erg dom zijn van de Vlaamse onderhandelaars om die koppeling te aanvaarden zonder spijkerharde garanties op een verregaande bevoegdheidsoverdracht."

De essentie van de Vlaamse Regering is anti-Belgicisme, en dat is definitief zo sinds de Vlaamse resoluties van 1999, waarin de ambitie om een confederaal model na te streven door het Vlaams Parlement plechtig werd ingekaderd. Ook de eis tot splitsing van BHV heeft weinig of niets te maken mate "Vlaamse rechten", maar alles met de "Slag om Brussel" in het kader van een onafhankelijk Vlaanderen.

Confederalisme en separatisme verschillen slechts in details van elkaar.

Kortom: de Belgische constructie staat de Vlaamse ambities in de weg, dus, voor de Vlaamse Regering, moet België verdwijnen. Alle andere beslissingen van de Vlaamse Regering zijn ondergeschikt aan die confederale agenda.

Terug naar overzicht "Kordaat verzet tegen de Forza Flandria"

KORDAAT VERZET tegen de "FORZA FLANDRIA"

Een nieuwe Vlaamse werkelijkheid

Tussen alle onzekerheden, twijfels en speculaties over de toekomst van ons land die nu de ronde doen bij de huidige crisis in de regeringsonderhandelingen, staat één zekerheid, die treffend verwoord werd door Philippe Moureaux. Die stelt "dat men moet vertrekken van de nieuwe Vlaamse realiteit, waarin een minderheid gaat voor het einde van België".

Die politieke vaststelling is dan ook de belangrijkste, zo niet de enige belangrijke die de afgelopen drie maanden werd gedaan. Hoe zien de beginselen van onze samenleving er op dit ogenblik uit?

De Vlaamse Regering belichaamt samen met het Vlaamse Parlement een fundamentalistisch anti-Belgisch regime. Ik gebruik, de term "Forza Flandria" als naam voor dit nieuwe fundamentalistische verschijnsel, voor het "Iran aan de Noordzee".

Hierover volgen 5 bijdragen:

1. De Vlaamse Regering als anti-Belgische drukkingsgroep