Het fascisme van de regering-Michel is een fascisme dat uitgaat van een kleine industriële elite, een fascisme dat de mens reduceert tot zijn economische meerwaarde. Het is in zijn essentie, zoals elke variatie van fascisme, een vorm van ontmenselijking. Charles Michel's fascisme is geworteld in hyper-kapitalisme en in libertarisch anti-socialisme. "Economisch fascisme" lijkt me dan ook de beste term voor de ideologie van de Zweedse Coalitie.
In gesprek hierover is me al één en ander opgevallen. Zoals de gevleugelde uitspraak: "Och, laat ze maar doen, binnen vijf jaar zien we wel weer.". Ik vraag me af in welke context, in welke groep zulke uitwisseling van gedachten thuis hoort. Als burger kan je immers wel één-en-één-enkele stem uitbrengen voor een bepaalde politieke partij, maar geen gewoon burger is het gegeven om te beslissen over de te vormen coalities. Vraag is dus: wie zijn degenen die terecht of vermeend achter de schermen beslissen over toekomstige coalities, die hopen dat de verkiezingsuitslag hen in de kaart speelt - of deze sturen via de media, en, die daarna, bij het einde van de legislatuur, gaan oordelen of de voorbije coalitie hun doelstellingen heeft waargemaakt ? Wie zijn deze mensen ?
Deze vraagstelling herinnert er ons aan dat het economisch fascisme van de regering-Michel, ook een "denktank-fascisme" is. Sommige denktanken van vandaag doen blijkbaar meer dan denken alleen, meer dan lobbyen alleen, het zijn genootschappen van samenzweringen tegen de democratie geworden. Welke zijn ze?
Een derde punt is het bewustzijn dat op elke pot een dekseltje past. Het economisch fascisme van de Zweedse Coalitie is de politieke spiegel van het consumenten-egoïsme en van de "instant-gratification"-mentaliteit. Nieuw Rechts is dus niet alleen een politiek probleem, het is ook een demografisch en een cultureel probleem. Het is zinloos het fascisme van Charles Michel en van zijn "Mouvement Réactionnair" in vraag te stellen, zonder het consumentisme-zonder-scrupules te verwerpen. Bij ethisch ondernemen hoort ethisch consumeren. Bij ethisch consumeren, hoort ethisch ondernemen.
Neem nu bv de recente rel rond zonnepanelen. Als we beginnen met minder elektriciteit te gebruiken, en er voor ijveren dat elektriciteit groen geproduceerd wordt, dan mag die best wat meer kosten. Het is ook belangrijk het atomisme van zowel links als rechts af te wijzen. Stel dat er een groep is van 10000 mensen, waarvan er "slechts" 5000 een job hebben, dan hoeft dit niet gelijk te staan aan 5000 "armen". Als, theoretisch gesproken, de 5000 zonder werk, de partner zijn van die 5000 met werk, dan geeft dit 5000 gezinnen met een inkomen. We hebben nood aan meer familiaal perspectief. Zulks betekent ook dat we niet moeten meegaan in verhalen van economsiche groei-ad-absurdum.
De economisch-fascisten tot betere gedachten brengen, is een hopeloze opdracht en verspilde energie. Elk burger kan zich echter wel toeleggen op zelfkritiek in zijn consumptiegedrag: "Wat hebt u werkelijk nodig? "; "Bent u een ethisch en waardig consument?" . Simultaan hierbij, is een verhoging van de minimumlonen meer dan nodig, opdat gezinnen kunnen overleven met één inkomen, als ze dat wensen tenminste.
Als we het economisch fascisme van de regering Michel willen vernietigen, is het nodig eerst het opportunisme in onszelf in vraag te stellen. Verstandig en weldoordacht consuminderen is misschien toch geen slecht idee?
Verder, aangezien Charles Michel toch zo graag samenwerkt met flaminganten, denk ik ongewild aan dit korte "Vlaamse" liedje:
"Sjareltje, Sjareltje, hangt'em me z'n kloten aan een nageltje"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten